Ажил 17:00 болсноос хойш 2 дахь удаагаа гэртээ 6:30 гэхэд ирлээ. Мах чанаж идчихээд бас 3 өдөр зав л гарвал уншсан номоо сая дуусгачихаад, нэг л тэмдэглэл бичмээр санагдаад бичиж сууна. Бусад хүн уншдаггүй тохиргоотой бичнэ гэж бодож байгаа ч бичсэний дараа яах эсэхийг мэдэхгүй байна.
Ном кино яагаад хүний зүрх сэтгэлийг ингэж хөдөлгөдөг юм бол? яг л бодит юм шиг. Бас дуу хөгжим. Хэрэв эдгээр зүйл байхгүй байсан бол хүний ертөнц ямар саарал бүрхэг, бас нэг нэгнээ ойлгох, энэрэх хайрлах, хүсэх тэмүүлэх зүйл байхгүй байх байсан болов уу? Ямартаа ч Нийгэмд үнэхээр тустай зүйл. Тийм болохоор урлагийнхан уг нь их чухал хүмүүс. Гэхдээ юмсыг мэдэрдэг, эргэцүүлдэг, массаас илүү давж хардаг, учир утгыг эрдэг, эсвэл бүр бүх л өвдөлт, урвалт, уналт, шарх гээд тэдгээрийг амссан хүмүүсээс жинхэнэ үнэн, бодит бүтээл гардаг байх.
Өнөөдөр англи хэлний багш хичээл орсон. Бараг 1 жилийн дараа дахин хичээл орсон байх. Бас 1 жилийн дараа уулзаж байгаа юм байна. Тэр багш бас жүжигчин мэргэжилтэй. Түүний талаар бичмээргүй байгаа ч сүүлд танилцсан нэг залуу бас жүжигчин мэргэжилтэй гэсэн. Ямар нэг байдлаар дуу хөгжим урлагт дуртай, тэдгээрийг ойлгодог, мэдэрдэг хүмүүст би илүү дуртай юм шиг байна. Миний амьдралд цөөн гэлтгүй тийм төрлийн хүмүүс байгаа юм байна.
Ер нь хөгжим мэдэрдэг, ном зохиол уншдаг, зураг дардаг, амьтдад хайртай, кофенд дуртай, бусдыг сонсдог, ойлгож мэдэрдэг, аа бас өндөр . тийм залуу байвал би лав унаж тусах байхаа. За унаж тусахгүй ч ер нь татагдах байх. Эдгээрийг мэдэрдэггүй, мэддэггүй хүн ямар гунигтай вэ.
Сая танилцсан залуу гэж ярьсных , тэрний тухай бичих гэхээр юу бичихээ мэдэхгүй байна. Надад тийм хүчтэй сэтгэгдэл төрүүлсэн зүйл байхгүй. Ер нь итгэхэд жоохон хэцүү байгаа ч би өөрийгөө хэтэрхий хартай, хүнд итгэхгүй, муу санаатай байна уу бодож байгаа ч бараг л үгүй болов уу. Би түүнийг зальтай нэг залуу юмуудаа гэж бодож байгаа ч ингэж бодож байгааг мэдвэл гомдох болов уу гэж бас бодож байна. Ямартаа ч одоохондоо тийм ч их дасчихаагүй байгаа ч энэ чигээрээ байгаад байвал нөхцөл байдал өөр болж магадгүй л байна. Гэхдээ тэр нь бараг муу тал руугаа. Түүнийг намайг олон ятгах юм бол би сүүлдээ бууж өгч магадгүй. Одоохондоо бат байр суурьтай байгаа ч саяхны уншсан номноос болснуу ер нь эрэгтэй хүнийг үгүйлэх, бүр хүсэх ч гэхүү тийм мэдрэмж төрөөд байгаа. Тэгээд нөгөө талаас үнэндээ тийм хүсэл байгаад баяртай байна. Учир нь 30 хүрчихээд ямар ч эрэгтэй хүнтэй холбогдож үзээгүйгээ давуу тал гэж боддог байсан ч заримдаа "бие сэтгэлийн" хувьд гэлэнмаа шиг болчихвий дээ гэж бодож байлаа. Учир нь би тийм байхыг хүсэхгүй байна. За энэ тухай түр бичихээ больё.
аан орой нээрэн ажил тараад нэг найзтайгаа алхах зуур амьдралын хэмнэл, ажил тараад хариад унтдаг гэх мэт зүйлийг ярьтал битүүхэндээ намайг тухтай бүсдээ байгаад байна гэх шиг болсон. Түүнийхээр бол элдэв юманд оролцоод идэвхтэй байх хэрэгтэй юм байх. Үнэндээ би нэг хэсэг тийм байсан_ тэр нь ч зөв гэж бодож их завгүй олон юманд хамрагдаж, түүнийгээ бусдад хуваалцаж өөрийгөө их л мундагаар мэдэрч байлаа. Тэр зүйл үр шимээ өгсөн үү гэвэл мэдээж тийм . Гэхдээ амьдралынхаа туршид тийм байх албагүй. Үнэндээ би дотроо жоохон хоосон мэдрэмжтэй, өөрийгөө үргэлж дутуу, бусдад үнэлэгдэхээр биш , эсвэл өөрийгөө үнэлдэггүй тийм хүмүүс өөрийгөө дүүргэх гээд, өөрийгөө ямар нэг байдлаар "сайн" гэж өөртөө итгүүлэх гээд тиймэрхүү зүйл байнга хөөцөлдөж түүндээ оролцоод явахаар амьдрал нь lively，утга учиртай, эсрэгээрээ яг "өөртэйгээ" өрөөндөө 2улахнаа үлдэхээр өөрөөсөө зугтмаар санагддаг тийм хүмүүсийн хийдэг зүйл гэж боддог болсон. Мэдээж энэ маань 2 талтайлдаа. Тийм биш хүмүүс ч их байгаа. Гэхдээ миний яг юу хэлэх гээд байгааг мэдвэл -магадгүй тийм ч байж магадгүй" гэж бодох байхаа. Ямартаа ч надад одоохондоо бол өөртэйгээ байх амар тайван байгаа учраас би иймээрээ баймаар байна. Тэгж байгаад би хөгжүүлмээр санагдсан, ахиулмаар санагдсан зүйл байвал би хийж эхэлнэ. Тэглээ ч би уг нь хийгээд л явж байгаа. Тэр бол хөгжим. Би хаяхыг хүссэн өдөр байсан ч энэ миний дуртай зүйл, намайг аз жаргалтай болгодог, бас би бусад хүмүүст ч энэ тал дээр хэрэгтэй гэдгээ мэдэрсэн учраас энэ зүйлээ хийж байгаа. Магадгүй би чухал зүйлээ олсон учраас энд тэнд очиж "өөрийгөө хайх, өөрийгөө олох " зүйл хийх хэрэггүй байгаа байх.
Би яагаад түүнтэй уулзахыг тэгтлээ эсэргүүцээд байгаа юм бол? мэдээж ямар нэг эрсдэл, буруу шийдвэр гаргаж, дараа нь харамсах зүйл хийхгүйн тулд уу? гэвэл тийм. Гэхдээ би үнэндээ өөртөө итгэлгүй. Тйимээ энэ үнэн. Би өөрийгөө түүний өмнө хачин дутуу юмшиг мэдрэх , эсвэл тэр намайг тэгж харах харцыг нь төсөөлж бодсондоо би уулзахгүй байгаа байх. Үнэндээ энэ маань өдийг хүртэл миний давуу тал ч болсон. Бас сул тал ч болсон. Би гэхдээ үүнийг өөрчлөхийг хүсч байна. Үнэндээ би нэлээд өөрчилсөн л дөө. Өсвөр насандаа би ямар охин байлаа. Миний сэтгэл зүй үнэхээр авах юмгүй байсан. Харин одоо тэр үетэй харьцуулвал хэд дахин илүү байгаа. Гэхдээ л би түүнтэй уулзах хэмжээний зоригтой биш байна. Итгэлтэй биш байна. Би өөрийнхөө энэ сэтгэл зүйг бас л өөрчлөх хэрэгтэй. Миний сэтгэл зүйд л гол учир байгаа.
Үнэндээ энэ хорвоо дээр хамгийн их үнэлэгддэгүй газар бол гэр бүл байх. Ингэж бичих хатуу , гэр бүлээ муугаар хэлж байгаа мэт санагдаж байгаа ч үнэн хэрэгтээ тийм. Би үүнд гэр бүлийнхнийгээ намайг үнэлдэгүй гэж хэлж байгаа юм биш. БИ ӨӨРӨӨ тэгж бодддог. Хэн ч намайг тэгж хэлээгүй байхад би л өөрийгөө - тэд тэгж бодож байгаа байх, би тэгж санагдаж байгаа байх, би угаасаа тийм гэж бодож өөрийгөө сэтгэлээр унагаадаг. Гэхдээ ганц би л өөрөө тэгж ургуулж бодоод байна уу гэвэл бас үгүй байх. Намайг тэгж бодуулах зүйл тодорхой хэмжээнд байдаг байх. Үнэндээ хүүхдээ айлын хүүхдүүдтэй харьцуулах шиг хортой зүйл байдаггүй гэдгийг эцэг эхүүд мэддэг ч болоосой. Бага ангид байхад болсон нэг явдлаа бичье.
Манай сумын эмч ээжид ярьж байна - Манай охин энийг надад бэлэглэсэн гээд ээжид нэг уруулын будаг билүү харуулахад нь ээж бүр үнэхээр баярлаж байгаа янзтай - ямар гоё юм бэ, хүүхдүүд ээждээ ингэж бэлэглэдэг юм байна. гэж хэлж байсан. Ядахад тэр охин нь миний бүр сургуульдаа биширдэг байсан охин байсан. тэгээд тэр үг нь хүүхэд байсан надад их хүнд тусч нээрээ л би их муу хүүхэд шиг санагдаж байж билээ. Угийн би сургуульдаа их өөрийгөө голдог, өөрийгөө бусад гоё охидуудтай харьцуулдаг байлаа. Таг хөдөө байж байгаад цэцэрлэгт ч сураагүй шууд сургуульд орсон надад сумын төв дээр өссөн хүүхдүүд хүртэл их гоё хөөрхөн санагдаад , хоорондоо цэцэрлэгийн найзууд болохоор найзлаад л , юм юмандаа сайн санагдаад л, ер нь нэг дутуу л санагддаг байсан. Тэр үед тэр насанд хамгийн их таалагдахыг, үнэлэгдэхийг, магтуулахыг хүсдэг хүн ээж аав байдаг. Гэхдээ буруу аргаар нэг зүйл хийсэн нь би дэлгүүрээс нүдний тэнн хулгайлж ээжид бэлэг болгож өгч байсан. Ээж тэр үедээ баярлалаа гэж байсан ч жоохон хүүхдийн миний үйлдлийг бараг гадарласан байсан байлгүй ямартаа ч дараа нь мэдсэн.
Миний эцэг эх сайн хүмүүс одоо ч намайг насанд хүрээгүй хүүхдээ хайрлаж байгаа юм шиг л хайрладаг, эсвэл би надад тэгж ханддагийнх нь хариуд олигтой байж чадахгүй болохоор хэцүү байдаг юм болов уу, эсвэл дотроо угийн тийм бодолтой явж байхад тэр талаар сөхөж ярихаар улам хэцүү болоод өөртөө уур хүрээд тэгээд л хамт байхаас зугтдаг юм болов уу. Мэдэхгүй ямартаа ч би тэр мэдрэмжээс зугтахыг хүсдэг. Бодмооргүй, ярьмааргүй байдаг. Учир нь гэрт очихоороо л өөрийгөө хамгийн хэрэггүй амьтнаар мэдрээд байдаг. Бусад газруудад нэг их тэгдэггүй. Эсвэл бусад газар сайн нуудаг болохоор юм болов уу? хүмүүс миний жинхэнэ байдлыг мэдэхгүй болохоор юм болов уу? эсвэл хүмүүс надаас их зүйл хүлээдэггүй болохоор юм болов уу? Гэхдээ жинхэнэ байдал гэж би яг юуг хэлээд байгаа юм бэ?